Μία ακόμα σκέψη (Δική σου άρα και δική μου).

Βρέχει επίμονα και καρτερικά. Βασιλικέ μου, μη χάνεις τη μυρωδιά σου και τη χορευτική σου διάθεση. Θα σταματήσουν όλες οι μπόρες των δυστυχιών και των υποσχέσεων, στο λέω εγώ, που οι σκέψεις μου ισοδυναμούν με ακατοίκητους ουρανούς. Ναι, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη εκείνον που δείχνει ακόμα και τις ατέλειες της ψυχής και της καρδιάς. Μπορείς να μου το ζητήσεις να μη φύγω, μπορώ να μην το ονομάσω θυσία, να μην του δώσω λόγο να ονομαστεί έτσι, μπορώ να δεχτώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν λες πως θυσιάζεσαι χάνεις, μα ξεχνάς πως αυτά τα ελάχιστα που κερδίζεις ίσως κάποια μέρα να κατακτήσουν τη σημαντικότερη θέση στην ύπαρξή σου, από την αρχή μέχρι το μελωδικό τέλος. Ανυπομονώ να ταιριάξουν οι σκέψεις και τα βήματά μας. Εύκολο και δύσκολο ταυτόχρονα. Το σπίτι των ονείρων είναι ξύλινο, με μεγάλο κήπο και μεγάλες πόρτες ορθάνοιχτες για πάντα. Η αυλή έχει κάγκελα φιλικά προς τους περαστικούς γιατί μάθαμε επιτέλους να μοιραζόμαστε και ο φόβος δεν ανήκει πια στις καρδιές μας. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μπερδεύτηκα, η ροή του μυαλού συνάντησε διασταυρώσεις και αδιέξοδα. Πώς γίνεται να μπορούν όλα να καταλήγουν στον έρωτα για τα πάντα; Μπορούν γιατί ο έρωτας σημαίνει επιθυμία, επιθυμία που ξεπερνά ό,τι ορθώνεται μπροστά της, επιθυμία που μέσα της διαθέτει όλη τη δύναμη του κόσμου και των πλανητών μαζί κι έτσι μπορεί να ξεγελάσει τα ακατανίκητα μα να ξεγελαστεί από τα νικημένα. Γιατί στον έρωτα για τη ζωή και τους ανθρώπους είσαι μόνος και η μοναξιά κρύβει τους πιο έντονους ρυθμούς των κινδύνων. Ξέρεις η επικαιρότητα με την πραγματικότητα συγχέονται όπως λένε οι πολλοί, μα η δική σου πραγματικότητα διαφέρει γιατί την έχεις δημιουργήσει για σένα κι όχι για μένα. Οι γνωστοί-άγνωστοι παραλήπτες βρίσκονται παντού: σε πρόσωπα ακίνδυνα, σε πρόσωπα ανήμπορα, σε πρόσωπα άσχημα μα με βλέμματα όμορφα και ασφαλή. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε παραλήπτες λέξεων, οι οποίες να έχουν συνδυαστεί μονάχα για μας. Κι ίσως εμείς οι δύο-τρεις να το θέλουμε πιο πολύ γιατί δίπλα στην επιθυμία μας, κονταροχτυπιέται η ανασφάλεια…

                                             

Τα γηρασμένα σημάδια του αποκαλύπτουν τις μυστικές του λάμψεις

Το μυαλό όμοιο με σκιάχτρο ακίνητο αγναντεύει

Ακόμα και το φεγγάρι απομακρύνεται χωρίς να μας πληγώνει

Παραλήπτης του γράμματος πάντα εκείνος ο σημαδεμένος,

πάντα    

και για πάντα.

                                                                       Ο Μηχανισμός, Ακανθυλλίς.

Απ' την αρχή.

Γαντζωμένος από μια άγνωστη ύπαρξη

που θυμίζει ηλιαχτίδα

Επιλέγεις να παραμείνεις γι' ακόμα μια φορά πιστός.

Κρατούμενος των ελιγμών της, δεν καίγεσαι

Κι όμως σου λείπουν τα αδιάλυτα σημάδια της σιωπής

Ένοχος μιας καινούργιας θέλησης

αποζητάς συγχωροχάρτια.

Οι επιλογές φτάνουν ως εκεί που αγγίζεις

Απρόσμενα κελαριστά νερά, συμμετέχουν σε έναν αυτοσκοπό.

Η υγρασία καταστροφική για τα ιδανικά,

τους διαλύει την ανάσα.

Σκόρπιες λέξεις,

σκόρπια ερωτηματικά

κι ούτε ένα θαυμαστικό να συμβαδίσει.

Δεκαέξι αλυσίδες για να κρεμάσεις 

τις πεταλούδες που δε μεταμορφώνονται.

Πουπουλένιες κραυγές να νοσταλγούν τους εαυτούς τους

Γι' αυτό αρρωσταίνεις,

γυρεύοντας.

Όποιος είναι περαστικός...

 Είχαμε καιρό να συζητήσουμε. Συνήθως μιλάω φωναχτά, μα σήμερα είναι αδύνατον να είμαι όπως συνήθως. Με διορθώνεις γιατί είμαι φάλτση σε οτιδήποτε κι αν πω. Μα το θέμα είναι πως υποφέρω από ντροπή κι από αγκαθωτά κλουβάκια, όχι πως είμαι κακή. Κι ακόμα πως μόνες μου σκέψεις είναι ελάχιστες προοπτικές ευτυχίας στις οποίες συμμετέχεις κι εσύ, καρτερικά. Σου ξεφεύγουν κάτι ξένα  κοπλιμέντα, σε παρακαλώ μη μιλάς έτσι. Θα μεγαλώσουμε και θα ζήσουμε μαζί όσο εύκολα θα πάμε μαζί να δούμε μπαλέτο, όσο εύκολα θα πάμε μαζί ν’ ακούσουμε Μάλαμα. Το παρελθόν είναι εκεί για να δυσκολεύει το μέλλον, για να το κάνει να αργοπορεί, για να το σημαδεύει, για να του υπενθυμίζει σωστά και λάθη, για να το γεμίζει έως πάνω με άσχημα κελαηδήματα παράξενων περαστικών. Κι εσύ είσαι ο πιο συχνός περαστικός… Που υπόσχεται όνειρα και γαλήνη, που μέσα απ’ τα ποιήματα εκείνης της ερωτευμένης υπερρεαλίστριας αποζητά κοινές εμπειρίες και δεν υποφέρει πια καθώς κάθε λέξη σημαίνει κι ένα καινούργιο όνειρο, μια καινούργια στιγμή. Αποχαιρετάω κάτι παραισθήσεις που κάνουν μόνο θόρυβο και οδηγούν σε σταυροδρόμια που δείχνουν πάντα τη λάθος οδό. Πρέπει τα ζεύγη λέξεων που χρησιμοποιώ να σε ανατριχιάζουν για να μου πιάνεις το χέρι κάθε φορά. Μα θα έπρεπε να το πιάνεις συνέχεια, όχι μόνο όταν τα καταφέρνω, όταν πετυχαίνω αυτά που θα ζηλεύαμε αν δεν ήταν δικά μας. Τίποτα δε μοιάζει να είναι δικό μας όταν η ανάγκη να το μοιραστούμε γίνεται αβάστακτη, μας κλειδώνει μέσα της και μας εμποδίζει, μας οδηγεί σε λάθος βήματα και κυρίως μας απομακρύνει. Επιμένω πως τα πράγματα είναι απλά. Τα μονοπάτια θα έπρεπε να βρίσκονται μονίμως σε ευθεία χωρίς ανηφόρες, χωρίς κατηφόρες, χωρίς εμπόδια, χωρίς ταμπέλες με διαταγές. Γράφεις στιχάκια όταν έχει πανσέληνο κι όταν τα πάντα θυμίζουν μουσική. Πάντα όμως είναι αργά και φεύγουμε, η ρουτίνα θα μας κερδίζει για πάντα. Κι αν το για πάντα μπορούμε να το ορίσουμε εμείς; Κάνω παιδικά γράμματα κι εύχομαι να μη μεγαλώσω ποτέ. Κι ακόμα εύχομαι τα οξύμωρα μυαλά μας να επικοινωνούν χάρη σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Λες πως κανείς δε γεννιέται με το συναίσθημα, με την αρετή της αγάπης. Κι αν όλοι γεννιόμαστε τελικά αγαπώντας μα κανείς δε βρίσκεται απέναντι μας ώστε να «αξίζει» να γεννιόμαστε έτσι τυχεροί, για να συναντήσουμε αυτούς που θα αγαπήσουμε!  Αφιέρωσε μου εκείνο το τραγούδι που μιλάει για εκείνη τη συνάντηση και θα ελαττώσω την προστακτική. Και πες μου καληνύχτα για κάθε βράδυ που θα ανταλλάσσουμε αγάπη. Κι ευχήσου να υπάρχουν πολλά τέτοια βράδια που να συνοδεύονται από νότες και φανταστικά ταξίδια. Η θάλασσα είναι εκεί, μας περιμένει να μοιραστούμε τις ελπίδες μας και τα μυστικά μας. Εμείς θα παίξουμε κρυφτό μαζί της γιατί ακόμα αντέχουμε.

La mort des amants, Το ξεψύχισμα των εραστών

La mort des amants

Nous aurons des lits pleins d'odeurs légères,

Des divans profonds comme des tombeaux,

Et d'étranges fleurs sur des étagères,

Écloses pour nous sous des cieux plus beaux.

Usant à I'envi leurs chaleurs dernières,

Nos deux coeurs seront deux vastes flarnbeaux,

Qui réfléchiront leurs doubles lumières

Dans nos deux esprits, ces miroirs jumeaux.

Un soir fait de rose et de bleu mystique,

Nous échangerons un éclair unique,

Comme un long sanglot, tout chargé d'adieux ;

Et plus tard un Ange, entr'ouvrant les portes,

Viendra ranimer, fidèle et joyeux,

Les miroirs ternis et les flammes mortes.

Charles Baudelaire

Το ξεψύχισμα των εραστών.

Και θα έχουμε κρεβάτια γεμάτα επιπόλαιες οσμές

ντιβάνια άπατα όπως τα μνήματα

λουλούδια αλλόκοτα πάνω στις ετραζέρες

Που ανθίσαν μονάχα για εμας

κάτω από ουρανούς πιο μαγικούς, πιο όμορφους.

Εξαντλημένοι από τη λαχτάρα οι τελευταίοι μας οίστροι

οι καρδιές μας θα είναι δυο αχανείς πυρσοί

που αντκαθρεφτίζουν τις δισυπόστατες αχτίδες τους

μέσα στις υπάρξεις μας, όπως αυτοί οι δίδυμοι καθρέφτες.

Ένα δειλινό ρόδινο, καταγάλανο κι απόκρυφο

θ’ ανταλλάξουμε μια λάμψη μονάκριβη

όπως είναι μονάκριβος ο μακρόχρονος λυγμός σου

τα πάντα φορτίζονται από τους αποχαιρετισμούς μας και πάλι.

Κι αργότερα ένας άγγελος ανάμεσα σε ορθάνοιχτες πύλες

θα’  ρθει να ξαναδώσει ψυχή

έμπιστος και χαρωπός όπως είναι

σε καθρέφτες θαμπωμένους και σε πάθη ξεψυχισμένα σαν άλλοτε.

Ακανθυλλίς