Σκόρπιες ιδέες που
σκορπίζονται από την αρχή και πάλι και πάλι. Σιγά - σιγά τα πάντα χάνουν και το
ελάχιστο νόημά τους καθώς το εναποθέτουν σε ένα μπαούλο που προοριζόταν για τον
θησαυρό της κάθε ζωής. Δύσκολη ιστορία. Η αρχή δεν έχει κίνητρο και το τέλος
δεν έχει αυτό το τέλειο μέσα του, αυτή την ολοκλήρωση. Η μέση δε, κάνει
κύκλους, οι εποχές της διαρκούν ένα μήνα και μέχρι τώρα έχουν περάσει δύο
χρόνια και το ταξίδι μονάχα ένα και διάρκειας δέκα ημερών, παραλίγο έντεκα. Οι
λέξεις με το μίζερο άκουσμα πολλαπλασιάζονται και ο συνδυασμός των σκληρών
συμφώνων δεν έχει τελειωμό. Είναι σαν αυτή η δυσκινησία να γίνεται επίτηδες,
από επιλογή του μισού, όχι του
ολόκληρου. Κι είναι επειδή η χαρά οφείλεται πια στα μισά και τα ολόκληρα είναι
είδος υπό εξαφάνιση, καταδικασμένο. Όχι από εκείνα που αποκτούν την ελπίδα
μόλις βρεθούν κάποιοι να τα προστατέψουν. Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες, ούτε
καν εσύ. Κανενός δε σκίζεται η καρδιά, που λέει και το τραγούδι.
Ναι ρε γαμώτο, ας
πνιγούμε όλοι μαζί αγκαλιά σε μια κουταλιά νερό. Τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή
θα νιώθουμε αγγίγματα, αγάπη και συναισθήματα. Θα δοκιμάζουμε την αφή μας, που
την έχουμε και σκουριάζει σε ξύλινα ράφια. Δε θυμάται πια να ανατριχιάσει στο
άγγιγμα σου, ακόμα κι αυτόν τον αυθορμητισμό, που δε χρειαζόταν σκέψη η οποία
κοστίζει, μας κοστίζει, ακόμα κι αυτόν, της τον άρπαξαν. Δε σ’ εγκατέλειψε, την
προσπάθεια εγκατέλειψε.
Κρύβω σ’ ένα
μπαουλάκι μονόχρωμο κάτι αποξηραμένα λουλούδια, των τελευταίων γενεθλίων μου.
Περίεργο ε; Ο φωσφορίζων μαρκαδόρος σημειώνει κάτι στίχους που μας θυμίζουν να
ξεχάσουμε ταυτόχρονα, όσα πονούν και όσα δεν πονούν. Ωραία, ας μη νιώθουμε ούτε
ευτυχία ούτε δυστυχία. Μόνο να μαζεύουμε τα λουλούδια που ξεραίνονται τόσο
γρήγορα, όσο γρήγορα ξεθωριάζει η επιμονή σου στην ιδεολογία σου.
Έτσι, έμαθες να χρησιμοποιείς το ρήμα χάνω πιο
πολύ από το ρήμα είμαι, από το ρήμα διψάω. Το πρώτο πληθυντικό δεν εμφανίζεται
καθόλου, εξαφανίστηκε, μα τουλάχιστον ας μετανάστευε αλλού. Στο είπα, δύσκολη
ιστορία. Όταν παθαίνεις κρίσεις πανικού κάθε τρεις και λίγο όλα είναι δύσκολα,
όχι μόνο φαίνονται δύσκολα. Τρεις φορές η λέξη δύσκολα μέσα σε μία πρόταση, μην
το ξανακάνεις. Μπορείς αν θες να πιστέψεις σε κάτι χωρίς να το διαλαλάς
προκλητικά και με στόμφο. Γιατί τόση πίεση; Οι άνθρωποι που θέλεις σε ακούνε
και σου λένε «Είμαι πολύ περήφανος για ‘σένα», ή τουλάχιστον σου λένε «Θα είμαι
πολύ περήφανος για ‘σένα όταν το κάνεις…», να έχεις και κάτι να περιμένεις. Το
καλύτερο μου είναι η αναμονή και η προσμονή. Ακόμα και στον γιατρό, έχω χρόνο
να αναλογιστώ ό, τι δε θα ξανακάνω ποτέ για να μην ξανανοσήσω. Αφού δε μ’
αρέσει να αρρωσταίνω, σιχαίνομαι αυτή τη χημεία που εισβάλλει στον οργανισμό
μου. Η αναμονή σημαίνει χρόνος, χρόνος για διόρθωση και για επανάληψη σκέψεων
και σωστών και λαθών. Όλα τα σηκώνει ο χρόνος. Και τα ξαναφήνει κάτω να
ορθοποδήσουν από μόνα τους, μόλις κάνει το καθήκον του και μετοικήσει αλλού, σε
άλλους που αναμένουν.
